કભી ખતમ ન હો... યે સફર..
चलती चली जाए ज़िंदगी की डगर कभी ख़त्म न हो, ये सफर.. मंजिल की उसे कुछ भी न खबर फिर भी चला जाये... दूर का राही... તવાંગ માટે સવારની પહોરમાં દિરાંગની આરામદાયક હોટેલ છોડીને નીકળ્યા ત્યારે મનની સ્થિતિ આવી જ કંઈક હતી. દરેક વ્યક્તિ કોઈક ભ્રમમાં જીવતી હોય છે. પોતાની શક્તિ, ક્ષમતા વિશે. ક્યારેક પોતાને ખ્યાલ પણ હોય છતાં મનની શક્તિ ને વિલ પાવર, સેલ્ફ કોન્ફિડન્સ ને એવા ઘણાં બધા મોટિવેશનલ વાતોના ડોઝ પીને ઘણીવાર આપણે પોતાનો મત સાંભળવાનું ચૂકી જતાં હોઈએ . એવું જ કંઈક થયું હતું . સફર પર જવા પૂર્વે સાથે લઈ જવાની દવાનું લિસ્ટ ચેક કર્યું ને એમાં એક નામ ખૂટતું લાગ્યું , ડાયમોક્સ . પર્વતોમાં ખાસ કરીને ઊંચાઈએ જવાનું હોય ત્યારે હાઈ ઓલ્ટીટ્યુડ સિકનેસ માટે અત્યંત જરૂરી એવી આ મેડિસિન સાથે લેવી કે નહીં એ પ્રશ્ન ઉઠયો. એક વિચાર થયો કે સાથે લઇ લેવી જરૂરી છે, ન વપરાય તો વાંધો નહીં પણ સાથે રાખી છે એ ધરપત જ દવાનું કામ કરે. એ ઘરમાં રહેતી મેડિસિન કીટ સાથે તો હોય નહીં , કેમિસ્ટને ત્યાંથી મંગાવવી પડે. એમાં યાદ આવી એક મોટિવેશન સ્પીચ. મન મક્કમ હોય તો માળવે જવાય, એવરેસ્ટ ચઢી શકાય એવું બધું યાદ આવ્યું એટલે
